23 Nisan'da sevgili arkadaslarımız Murat ve Zeynep'in düğünü için İzmir'e gittik. Tuna'yı götürelim mi götürmeyelim mi cokkk düşündük ve sonunda Tuna'yı bırakmaya karar verdik. Bu bizim için bir ilkti, Tuna anneanne, teyze ve dedeyle birlikte kalacaktı. Oturduk konustuk biz gidecegiz sen kankan, anneannen ve dedenle kalacaksın biz bir gece kalacagız pazar gunu gelip seni alacagız dedik bize mamamm dedi..cumartesi sabahı kalktık önce Tuna'yı bıraktık, emin ellerde olduğundan içim rahattı ama bir yandan da ayrılacagımız için içim içimi yedi, her ne kadar Tuna 23Nisan'in farkında olmasada ben O'nun yanında olmamanın sıkıntısını hissettim :( neyse aglama sızlama olmadan vedalastık Tuna'da teyzesinin kucagında bize el salladı. Ne zaman Tuna'yı bırakacak olsam hep boyle oluyor bir huzursuzluk baslıyor; yanımdayken Tunacım biraz otur da cayımı içim yok kahvemi içim diyorum ama Tuna yokken de keske Tuna da olsaydı diyorum..
Pazar sabahı kalktık actık Tuna'nın fotograflarını babayla beraber baktık sevdik uzaktan uzaga :).. Sadece 1 geceydi ama ikimiz de cok özledik Tunacıgımızı..
Pazar sabahı aradık telefonla konustuk;
Tunacıgım naber nasılsın dedim,
Tuna: iyiyyyimm
napıyorsun canım?
Tuna: oynuyooo
biz bu aksam geliyoruz tatlım seni alıp evimize gidecegim tamam mi?
Tuna: maamaaam, bye byee dedi ve telefonu teyzesine verdi..
Aksam Tuna'yı almaya geldigimizde önce biraz pozlar yaptı bize pek yaklasmadı falan ama sonra kucagımızdan inmedi ayakkabılarımı zor giydim. Anneanne, dede ve teyzesini öptü güzelce biraz da sabırsızdı gideceginden sonra bindik arabamıza geldik evimize..İlk ayrılma deneyimimizi böylece güzel bir sekilde atlatmış olduk..
harika! aferin Tunacığa!
YanıtlaSil